Paul Maar

„Kukuryku na patyku, czyli o dwóch takich”

(„Kikerikiste”)

Przekład: Aleksander Berlin

Reżyseria i scenografia: Tomasz Kowalski

Muzyka: Ewa Kornecka

Teksty piosenek: Andrzej Stalony-Dobrzański

Obsada:

Dezyderiusz: Piotr Hudziak

Kminek: Ana Nowicka

Dobosz: Monika Kufel

Inspicjent,sufler Krystyna Fudyma

„Kukuryku na patyku” to rzecz o dwóch chłopcach, którzy podejmują wspólne zabawy, przekomarzają się i rywalizują ze sobą czyniąc sobie nawzajem rozmaite psoty, a równocześnie uczą się tego co jest najcenniejsze – trudnej sztuki przyjaźni. I choć często się na siebie obrażają, to jednak wspólne doświadczenie nieszczęścia uczy ich obu rozumu, a przede wszystkim wspólnej zabawy, współdziałania i braterskiej solidarności.

Drodzy Czytelnicy!

W marcu podsumowaliśmy naszą oglądalność. Każdego dnia stronę e-Kuriera Dąbrowskiego odwiedzało 750 osób! Codziennie odnotowywaliśmy blisko  półtora tysiąca wizyt i prawie 8 tysięcy odsłon! To średnia z poprzednich 9 miesięcy, można zatem założyć, że tak już pozostanie. Z całego serca Państwu  za to dziękujemy!

Zaufanie, jakim nas Państwo obdarzacie, zobowiązuje. Dlatego podjęliśmy działania, których efektem jest obecny kształt portalu. Staraliśmy się nie wprowadzać zbyt daleko idących zmian. Chcieliśmy uszanować Państwa przyzwyczajenia, dlatego skoncentrowaliśmy się na poprawieniu oprawy graficznej i funkcjonalności portalu – tak, by korzystanie z niego było łatwiejsze i przyjemniejsze.

Osadnictwo Żydów na ziemiach polskich rozpoczęło się w wieku XI. Od tego stulecia do II wojny światowej znajdowali oni w Polsce warunki dla rozwoju swego bytu narodowego, gdyż panujący tutaj ustrój prawno – polityczny dawał społeczności żydowskiej schronienie przed prześladowaniami mającymi miejsce niemal w całej Europie.

Zdobywając stałe miejsce w życiu gospodarczym państwa, Żydzi nie tylko zachowali własną religię i kulturę, ale również przez asymilację wzbogacili ją. Lokalnym przykładem takiej sytuacji są dzieje Żydów zamieszkujących Dąbrowę Tarnowską, miasto położone na równinie, w odległości 20 km na północ od Tarnowa, nad rzeką Breń.

Termin „Holocaust” został przyjęty w języku angielskim na określenie zagłady Żydów podczas II wojny światowej, a pochodzi od greckiego słowa holokaustikos i dosłownie oznacza całopalną ofiarę, czyli taką, kiedy ciało złożonego w ofierze na ołtarzu zwierzęcia jest w całości spalone.

Ofiary takie były w starożytności składane przez wiele ludów, między innymi przez Żydów. Ten religijny kontekst sprawia, że niektórzy wolą zamiast słowa Holocaust posługiwać się hebrajskim terminem Shoah (Szoa) czyli Zagłada. Holocaust dokonywał się na wszystkich terenach okupowanych przez hitlerowców, a szczególnie okrutny i represyjny charakter miał na ziemiach polskich. W chwili wybuchu II wojny świtowej w Polsce mieszkało 3 300 000 Żydów.

Dąbrowa Tarnowska jest miastem, które posiada niewielką ilość zabytków i zachwycających pomników przeszłości. Na pewno w ich liczbę należałoby włączyć pozostałości po dawnej świetności Żydów mieszkających na terenie miasta.

Proponowany szlak wycieczki rozpoczyna się od budynku ZSP nr 2 im. K. K. Baczyńskiego (nota bene powstał on na fundamentach dawnej szkoły żydowskiej fundacji Maurycego Hirscha) znajdującego się przy zbiegu ulicy Kościuszki i ulicy Daszyńskiego, przy której mieści się również muzeum – Izba Pamięci Żydów.

W Dąbrowie Tarnowskiej przy ul. Daszyńskiego 8 znajduje się Muzeum, jakiego próżno by szukać w Polsce, a może i na świecie -Izba Pamięci Żydów, dawne Muzeum Judaistyczne. Mieści się ono w kamienicy, należącej do nieżyjącej już, ostatniej praktykującej rodziny dąbrowskich Żydów – Rothów.

Samuel Roth urodził się w 1920 roku w Radgoszczy w powiecie dąbrowskim, gdzie jego rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. Jego siostra – Rozalia – po dziś dzień mieszka w Australii; brat – Majer – zmarł w 1976 roku i od tej pory Samuel mieszkał w domu przy ulicy Daszyńskiego 8 z żoną brata – Etką, która przeżyła 80 lat i zmarła w 1994 roku w Dąbrowie i tu również została pochowana. (przyp. 1) (on przeżył ją tylko rok) .

W Dąbrowie Tarnowskiej od 1697 roku istniała drewniana bóżnica, która wraz z 92 budynkami uległa zniszczeniu w wyniku wielkiego pożaru w 1885 roku. (przyp. 8).

Fundatorem nowej był dąbrowski kupiec – Eisyk Stern, co potwierdzają różnego rodzaju źródła: akt notarialny spisany 28 października 1862 roku, dotyczący kontraktu na wykonawstwo stolarki do budowanej bóżnicy oraz inskrypcje fundacyjne zachowane w synagodze, w których wymienia się fundatorów (Eisyka Sterna i jego żonę Perel) oraz datę ukończenia obiektu – 5625 rok według kalendarza hebrajskiego (lata w kalendarzu żydowskim liczone są od stworzenia świata, czyli od 3761 r.p.n.e.), data ta odpowiada okresowi pomiędzy 1864 a 1865 rokiem (przyp. 9).

Cmentarz żydowski w Dąbrowie Tarnowskiej , powszechnie nazywany kirkutem ( z j. jid., dom grobów) lub kirchołem, swoimi początkami sięga końca XVII wieku, kiedy to zbudowano pierwszą bóżnicę.

Usytuowano go obok wschodniej granicy miasta na wprost synagogi, obok drogi wiodącej do Szczucina. Taka lokalizacja cmentarza jest przykładem wyjątkowym, ponieważ według prawa żydowskiego miejsce spoczynku zmarłych powinno się znajdować poza obrębem .zabudowy, ponieważ jest miejscem nieczystym (dlatego po wyjściu z cmentarza pobożny Żyd odbywał rytualną kąpiel w mykwie).

W gminie Dąbrowa Tarnowska sołtysów wybierano w tym roku nie podczas wiejskiego zebrania, ale w głosowaniu powszechnym – tak jak podczas wyborów samorządowych i parlamentarnych.

W Gruszowie Wielkim elekcja sołtysa skończyła się skandalem. Do Prokuratury Rejonowej w Dąbrowie Tarnowskiej wpłynęło właśnie zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Chodzi o wydanie kart do głosowania osobom nieuprawnionym.

Trzeciegomaja.pl – to pierwsza tego typu impreza, która za zadanie stawia sobie obalenie dotychczasowego postrzegania święta narodowego jako nudnej, pompatycznej uroczystości.

Wszyscy mamy świadomość historyczną i jaramy się naszym słynnym “drugim wynikiem” na świecie ale nie wszyscy chcemy upamiętniać go w prezentowany dotąd sposób! „Uczcimy ciebie piosenką” … – gromkim śpiewem wychwala Rajnold Suchodolski w mazurku 3-go maja.