Chciałabym dziś polecić Państwu cykl książek, których autorem jest Klaus W. Vopel, autor wielu pozycji dla rodziców, wychowawców i nauczycieli, dotyczących kreatywnego rozwoju dziecka. „Gry i zabawy interakcyjne dla dzieci i młodzieży”, na które składa się cztery części dotyczą interakcji, czyli relacji międzyludzkich, w których każdy z nas, na każdym etapie swojego życia uczestniczy.

Kim są dzieci ulicy, i jak im pomagać?

Problem dzieci ulicy pojawił się u progu ubiegłego stulecia. To dzieci żyjące na ulicy i z ulicy: dzieci głodne, włóczące się, bezdomne, żebrzące, biedne,…, ale i dzieci z dobrych, a i zamożnych domów pozbawionych więzi emocjonalnych. Do dziś brak precyzyjnego określenia, pomimo prób redakcji pojęcia przez Radę Europy. Zjawisko dzieci ulicy ma zasięg ogólnoświatowy; dotyczy bogatej Europy, Ameryki, jak i krajów Trzeciego Świata.

Pośród dobrodziejstw i zmartwień integrującej się Europy są migracje ludności, a co za tym idzie powstawanie mniejszości narodowych posługujących się innym językiem. Rodzice żyjący na obczyźnie nie mogą zignorować rodzącego się zjawiska dwujęzyczności, by nie wyalienować się ze środowiska.

Przełom drugiego i trzeciego tysiąclecia to czas gwałtownych przemian społecznych, a co za tym idzie, to czas demokracji i wolnego rynku. Źle rozumiana wolność, dyktatura pieniądza, złudzenie, iż wszystko wolno, spowodowały, że człowiek, nade wszystko młody, gubi się we współczesnym życiu, popada w uzależnienia. Powszechnie znane uzależnienia, jak narkomania, alkoholizm, nikotynizm mają podłoże chemiczne.

Pisząc przed dwu laty o Adolfie Rudnickim, jego dzieciństwie spędzonym w Żabnie, w środowisku tutejszych chasydów – zakończyłem swój tekst refleksją: „Leksykony polskie podają, że Rudnicki urodził się w Warszawie Ale czy na pewno? Z żywota jego rodziców nie wynika, aby opuszczali w tym czasie Galicję. Nie mam na to dowodów, ale poszlaki wskazują, że urodził się w galicyjskim Żabnie pod Tarnowem”. Wspomniałem też, że przecież zachowały się niektóre księgi metrykalne z tego czasu, więc sprawdzenie faktu urodzin Arona Hirszchorna w Żabnie nie powinno nastręczać trudności (Gazeta Żabnieńska Nr 1, styczeń 2002).

W lipcową noc 1944 r. na polanie pod Tarnowem, otoczonej przez miejscowych chłopów z konspiracji, wylądował aliancki samolot. Kilka godzin później maszyna dotarła z powrotem na Zachód. Tak w ręce aliantów trafiła tajemnica niemieckiej „cudownej broni”: rakieta V-2, zdobyta przez AK i przerzucona na Zachód dzięki polskiemu Podziemiu. 19 września 2004 roku w Wał-Rudzie w gminie Radłów, w 60. rocznicę tamtych wydarzeń odsłonięta została tablica pamiątkowa, poświęcona Akcji III Most.

Szczucin nad Wisłą – całkiem znakomite miasteczko, będące w XIX w. w rękach rodziny Husarzewskich, o czym świadczą epitafia w pięknym barokowym kościele pw. św. Marii Magdaleny, w którym są polichromie Karola Frycza i ładne sklepienie kasetonowe. Dla historyka Tarnowa Szczucin jawi się jako miasto na antypodach Ziemi Tarnowskiej, leżące w samym epicentrum Powiśla. Kiedyś, w czasach zaborów, miasto graniczne na Wiśle, tu przebiegała granica między Galicją a Królestwem Polskim, czyli między zaborem austriackim a rosyjskim. Miasteczko, które było końcową stacją legendarnej już dzisiaj linii kolejowej Tarnów-Szczucin, likwidacja której nastąpiła kilka lat temu, dodam od siebie – barbarzyńska likwidacja w dobie zachwytów nad urokami i walorami regionalizmów.

Rabacja to jedno z najbardziej tragicznych zdarzeń na naszej ziemi, zginęło wówczas około 1100 osób. Teraz można poznać niepublikowane dotąd wspomnienia 17 letniej dziewczyny, świadka tych ponurych dni. Rabacja zwana „Rzezią Galicyjską”, rozpoczęła się w lutym 1846 roku i pochłonęła około 1100 ofiar, głównie ziemian.

20 lutego 1856 roku w kłębach pary i dymu, wśród huku, zgrzytu i gwizdu wjechał na tarnowski, prowizoryczny jeszcze dworzec kolejowy pierwszy pociąg. Nastąpiło oficjalne uruchomienie linii kolejowej Kraków – Bochnia – Tarnów – Dębica. Trasa miała 111 km dla regularnej komunikacji towarowej i pasażerskiej.

Dąbrowiecki, urodzony 19 listopada 1861 roku w Dąbrowie syn urzędnika państwowego, po zaliczeniu czterech klas niższej szkoły realnej w Tarnowie i Lwowie zdecydował się na zawodową służbę wojskową. Ten absolwent Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Maehrisch Weisskirchen i Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt doszedł w austriackiej armii do stopnia generalskiego. Szlify wysłużył sobie wprawdzie nie na polu bitwy, nie w oddziałach liniowych, lecz w żandarmerii – ale czy można z tego czynić zarzut?