Powstanie wybuchło 1 sierpnia 1944 roku o godz. 17:00 – była to godzina „W”. Do walki przystąpiło około 600 plutonów AK, liczących około 40 000 żołnierzy, w tym kilka tysięcy kobiet. Uzbrojenie oddziałów polskich wynosiło 1700 pistoletów, 1000 karabinów, 300 pistoletów maszynowych, 60 ręcznych karabinów maszynowych, 7 ciężkich karabinów maszynowych oraz 25 tys. granatów.

Powstanie warszawskie (1 sierpnia – 3 października 1944) – wystąpienie zbrojne przeciwko okupującym Warszawę wojskom niemieckim zorganizowane przez Armię Krajową w ramach akcji „Burza”, połączone z ujawnieniem się i oficjalną działalnością najwyższych struktur Polskiego Państwa Podziemnego. Zakończyło się kapitulacją oddziałów powstańczych.

Danielnik to niewielki lasek położony w Dąbrowie Tarnowskiej. Jest miejscem, gdzie 67 lat temu dokonano potwornej zbrodni.

W dniu 29 lipca 1944 roku hitlerowcy z zimną krwią zabili 18 mieszkańców z Ujścia Jezuickiego i Opatowca (niewielkich miejscowości położonych przy ujściu Dunajca do Wisły).

71 lat temu z Tarnowa wyruszył pierwszy transport więźniów do hitlerowskiego obozu zagłady KL Auschwitz. Gehenna 728 więźniów politycznych z więzienia przy ul. Konarskiego rozpoczęła się 13 czerwca.

Tego dnia zostali przez hitlerowców przetransportowani do Łaźni, gdzie czekała ich kąpiel w chlorze. Potem przeprowadzono ich na Dworzec PKP, skąd pojechali budować niemiecki obóz zagłady w Oświęcimiu.

Na prośbę naszych Czytelników prezentujemy pracę konkursową na temat „Katyń- Małopolska-Pamiętamy”, Pana Mieczysława Misiewicza ze Świebodzina o zamordowanym w Charkowie poruczniku Stanisławie Kaczówce.

Powiatowa Biblioteka Publiczna posiada od niedawna w swoich zbiorach nową pozycję pt.”Judenjagd”- prof. Jana Grabowskiego.

Ponieważ książka wzbudziła duże zainteresowanie wśród czytelników Powiatowa Biblioteka dokonała zakupu partii książek dla bibliotek samorządowych Powiatu Dąbrowskiego. Jest to naukowa publikacja oparta głównie na dokumentach sądowych, która opisuje fazy zagłady żydowskiej ludności Powiatu Dąbrowskiego na przestrzeni kilku lat okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej.

Harcerz, pisarz, polityk, filozof, publicysta, dramaturg. Przewodniczący Rady Jedności Narodowej i Ostatni Delegat Rządu na Kraj w 1945 roku.

Jerzy Bronisław Braun urodził się 1 września 1901 roku w Dąbrowie Tarnowskiej. Był synem Karola Brauna, prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół ” w Dąbrowie Tarnowskiej i Henryki z domu Miller, komendantki Chorągwi Żeńskiej ZHP w Krakowie w latach 1926-1930.

Major Wojska Polskiego, we wrześniu 1939 roku komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.

Henryk Sucharski urodził się 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie jako czwarte dziecko Stanisława i Agnieszki z domu Bojko . Ojciec Henryka Sucharskiego był wiejskim szewcem. Stryjem Agnieszki był Jakub Bojko , znany działacz ludowy, późniejszy członek PSL oraz Wicemarszałek Sejmu Ustawodawczego i Senatu II RP.

Pochodzący z Dąbrowy Tarnowskiej żołnierz, generał Wojska Polskiego, wiceminister, później minister Obrony Narodowej w rządzie generała Władysława Sikorskiego oraz kolejnych rządów polskich na emigracji.

Marian Kukiel urodził się 15 maja 1885 roku w Dąbrowie Tarnowskiej. W Tarnowie uczęszczał do gimnazjum, które ukończył w roku 1903 i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym uniwersytetu we Lwowie.

Od 1 stycznia 2009 roku Szczucin jest ponownie miastem. Po kilkudziesięciu latach bycia wsią odzyskanie statusu miasta zapisano 28 lipca 2008 w Rozporządzeniu Rady Ministrów.

Nie zmienia to w niczym faktu, że teren nad Wisłą zamieszkany był już w okresie neolitu, w okresie rzymskim zamieszkiwali tu Celtowie i Germanie, a od V wieku naszej ery Słowianie. Później teren obecnej gminy znalazł się w państwie Wiślan, i wreszcie, od czasów Bolesława Chrobrego, w granicach państwa polskiego.

Nie wiadomo dokładnie kiedy na skraju Puszczy Sandomierskiej powstała wieś, którą najpierw nazwano Dambrowa, później także Dobrowa, Dąmbrowa, wreszcie Dąbrowa. Nie wiadomo również kiedy dokładnie wieś stała się formalnie miastem.

Właściciele majątku – Lubomirscy – chcieli by miejscowość od ich nazwiska nazywała się Lubomierz, ale nazwa ta nie przyjęła się, a Dąbrowę, by odróżnić ją od innych miejscowości o takiej samej nazwie zaczęto nazywać Dąbrową koło Tarnowa, a w końcu Dąbrową Tarnowską.